Weer helemaal opgeladen

Het Reestdal, een prachtig stukje natuur op de grens van Overijssel en Drenthe. Het is de plek waar ik net zeven heerlijke dagen heb doorgebracht. In een huisje met alleen de hoognodige voorzieningen, uitkijkend over het wilde grasland waar reeën, konijnen, hazen, Nijlganzen en over een paar weken weer de Schotse Hooglanders grazen. Stilte in de lucht – als je het contante gekinkelier en getwiet van de honderden vogels niet zou meerekenen. Voor mij en mijn gezin is dit pure ontspanning. Wandelen (maar niet te lang), Monopoly spelen (idem) en boeken lezen terwijl het haardvuur knappert in de kachel. Hier zijn we thuis. Maar aan alles komt een eind. Met lood in de schoenen pakken wij gisterochtend de auto weer in. Om half elf moet het huisje leeg zijn voor de schoonmaak. Ook al komen we hier al jaren en beschouwen we het bouwsel al lang als ‘ons’ huisje, om twaalf uur worden de volgende gasten verwacht. Terug thuis is het even wennen. Toegegeven, in je eigen bed slaap je toch net even wat lekkerder dan ergens anders, en in je eigen warme badkamer is ’t toch wel heel erg lekker douchen. En gelukkig ben ik nog anderhalve dag vrij. Maar de stilte, de rust, en het even helemaal niets hóeven mis je meteen. In het verleden heb ik weleens mijn draagbare spreekcel meegenomen naar ons huisje. Dat wil zeggen, mijn laptop, een USB microfoon en mijn hoofdtelefoon. Met de kussens in het huisje bouwde ik dan een mini spreekcelletje. Dat was net voldoende om het gekwetter van de vogels buiten te sluiten, terwijl het gezin verplicht een ommetje maakte. Zo heb ik wel eerder onderweg wat opdrachten kunnen inspreken, tot landelijke radiocommercials aan toe. In de bewuste vakantie ging het om een ad-hoc politiebericht voor SBS en een bedrijfsfilm die niet kon blijven liggen tot na mijn afwezigheid. Het inspreken ging best aardig, alhoewel ik – in die ontspannen staat – een stuk trager bleek te spreken dan normaal. Maar de stress van het zoeken naar een geschikte positie om zoveel mogelijk wifi signaal op te pakken en daarna het versturen van de bestanden deden mijn vakantie geen goed. De opdrachtgever ontving zijn bestanden te laat en ik vond zelf dat ik er kwalitatief bij inschoot. De mobiele set heb ik dit keer bewust thuisgelaten. Wel checkte ik dagelijks even in op mijn e-mail. Meestal kan een opdracht nog wel even een paar dagen wachten en zolang ik daarover open kaart speel met mijn opdrachtgevers merk ik dat er alle begrip voor is. Ook heb ik mijn vaste opdrachtgevers ruimschoots de gelegenheid gegeven om nog voor mijn vakantie hun scripts in te sturen. Daar is gelukkig gretig gebruik van gemaakt. Als je het leuk vindt, kan ik ook jou in de toekomst op de hoogte stellen van mijn afwezigheid, via mijn nieuwsbrief. Ik probeer af en toe (een keer of zes per jaar) tips, artikelen en andere wetenswaardigheden te delen met mijn lezers. Voor nu kan ik er dus weer tegenaan. De geest is leeg en de tank zit weer vol. Nu nog even een dagje lummelen en foto’s kijken. Oh en het huisje? Als je geïnteresseerd bent kan ik je voorstellen aan de eigenaar. Als je net als ik houdt van mooie natuur en niet verlangt naar een luxe accomodatie dan ga je het daar zeker naar je zin hebben.